Heerlijk eten, wijn, champagne, overnachting, lachen, slapen, slappe praat, in de kast, badjassen, handdoeken, sauna en iets met voeten en foto's...

Mijn ochtend; Wakker worden of gemaakt worden, mijn dochter de fles geven, haar verschonen en aankleden, dan speelt ze wat en slaapt ze weer. Ik douch me snel (heb nu echt al record tijden staan!), laat de hond uit, probeer als het lukt nog wat te eten en dan word ze weer wakker. Als ik alleen de hond uitlaat ligt mijn man nog in bed, ik zou nooit mijn kindje alleen durven laten!

In het begin kon ik nog wel een nachtje doorslapen, toen ze een week of 5 was.. nu word ze minstens 1x per nacht wakker. Ja, dan hebben we het nog goed.. maar soms is het ook 6 a 7x per nacht dat ik op moet staan. Maar goed dat terzijde, een nachtje doorslapen zou wel fijn zijn. Alleen als ik dan boven het bedje hang en ze geeft mij haar grootste glimlach dan ben ik alles al vergeten en ben ik direct klaar wakker. Ik doe alles met zoveel liefde, zelfs die nachten opstaan.. telkens weer!

Maar ook een moeder heeft soms even tijd nodig voor zichzelf om even op te laden, te ontspannen en even gewoon me-time te hebben. Nou kwam een vriendin met het fantastische idee om te gaan dineren bij La Source, te Lanaken, overnachten en de dag erna te ontspannen in de Wellness. Wie zegt er nou ‘’nee’’ tegen een twee sterren Michelin restaurant en een dagje sauna? Ik dus niet en zo gingen wij met ons zessen een heerlijk doordeweeks weekendje op pad.

Aangekomen in het hotel gingen wij ons klaarmaken en daar mochten foto’s maken natuurlijk niet bij ontbreken. Tsja… dan komt natuurlijk het dilemma… welke foto is goed? Dan staat die er niet goed op, dan die en ga zo maar door. Dat maakt het wel juist leuk, nu zal je wel denken.. ja dus? Niet interessant.. klopt. Dit is ook een had-je-bij-moeten-zijn-momentje. Sorry!

Helemaal opgetut en wel gingen wij naar het restaurant, waar de chef de man is van mijn vriendin en mijn man werkt ook in het restaurant. Dus het was fijn om hen ook eventjes te zien.. want wij zien ze amper (soms dagen niet).

Alle gangen, Hap.. na hap .. na hap.. Poeh wat was dit heerlijk! Wijntje erbij, in eerste instantie dacht ik. Moet ik dat wel doen? Drinken? Is dit niet gevaarlijk? Meer in de zin van; ik heb een jaar lang niets gedronken en dan bij iedere gang een glas wijn en vooraf nog een aperitief.

Ach ik heb het gewoon gedaan! Het smaakte mij goed hoor hahah! Over de dag erna komt later wel…

Wij hebben genoten van kreeft, zee-egel.. zoveel dat ik het niet eens meer weet! Ik heb wel foto’s dus hieronder kunnen jullie heerlijk meegenieten en watertanden!

Na het etentje gingen wij de bar in. Ja, je hoort het goed DE BAR!!! Nou krijg je misschien de gekste ideeën in je hoofd. Dansende vrouwen op een bar, zingend, wijntjes wegtikken en ga zo maar door.. maar nee.. We zijn er 5minuten geweest en zijn toen maar naar bed gegaan. Tsja.. allemaal moeders (behalve één, maar dat geeft niet) die zijn moe en willen slapen. Dat neemt niet weg dat wij het ontzettend leuk hebben gehad, hebben genoten van alles, maar vooral veel gelachen hebben.
Ik kan je vertellen, eenmaal in bed was ik weg.. als een blok. Dag, dag slaap lekker!

Daarentegen was ik wel weer wakker om 07:00u en een half uur later gedoucht en wel. Ja, het is er toch een beetje in geslopen, snel klaar zijn etc. Na een heerlijk ontbijt, pakte wij onze spullen en gingen wij een paar ontspannen uurtjes tegemoet. Wat is nu lekkerder dan een paar baantjes trekken, de sauna in en vervolgens in een bubbelbad in de buitenlucht?

alleen heb ik en vast ander moeders ook een momentje nodig om even op te laden en vooral me-time te hebben.

Want wat heeft jouw kindje er nou aan als je maar telkens vermoeid bent, chaggie wellicht en nooit even tijd heeft voor zichzelf, maar vooral niet vrolijk en gelukkig is? Ik denk en geloof helemaal dat mijn dochter gelukkiger en vrolijker wordt als ik gelukkig en vrolijk ben. Zij voelt immers precies aan hoe ik mij voel en het liefst zie ik haar de hele dag met een mooie lach.

Het uitje was ontzettend gezellig en zeker voor herhaling vatbaar! En thuis komen was nog nooit zo leuk en fijn geweest.

Home Sweet Home

Liefs, Yaël

Blog #6 ''Het zijn de kleine dingen..''

Zondag 11 november 2018

Mijn kleine dingen waren en eigenlijk ook nog zijn, wandelen in de natuur met mijn hond of samenzijn met mijn man. Al is het maar op de bank zitten, een kusje, een knuffel of die ene lach naar mij. Nu als moeder-zijnde bekijk ik deze kleine dingen niet geheel anders, maar toch ook weer wel. Het moment dat ik haar in mijn armen sloot.. niets anders was belangrijker dan haar. Dat ene tasje wat ik graag wilde, dat boek, shoppen en ga zo maar door. Hoezo vond ik dat zo belangrijk? Ik maakte me ook veel meer over andere dingen druk, dan dat ik nu doe. Voorheen dacht ik wel eens vaker ‘’wat denken andere van mij’’ of ‘’doe ik het allemaal wel goed genoeg en doe ik wel genoeg?’’. Nu?? Nu denk ik vaak; dit is mijn manier van handelen, denken, creativiteit en kledingstijl. Jij mag er het jouwe van vinden, maar het doet mij niks (meer). Er zijn nu belangrijkere dingen in het leven, zoals mijn dochter Ava. Van haar leer ik genieten van de kleine dingen. Ik probeer haar iedere dag wat te leren, te laten ontdekken, zorg met alles wat ik heb voor haar en geef alle liefde die ik maar heb en nog wel meer dan dat.

Daarnaast leert zij mij dus ook een hele hoop, de kleine dingen. Als zij iets ontdekt en ze lacht, daar kan ik zo van genieten. Sowieso haar glimlach als ze mij ziet of haar vader dan smelt ik. Dat zij blij is met iets wat kraakt (gewoon een plastic zakje), dat er dus geen merklabel of een prijsklasse aan hoeft te zitten. Zij kan zo genieten van haar fles en dat zie je aan haar gezichtje en voelt dit aan haar lichaam. Zo ontspannen, hier kan ik van leren. Ik wil wel eens snel SNEL eten of ik vergeet (tegenwoordig) wel eens te eten of te drinken. Dankbaar zijn voor het geen wat we hebben.
Als zij nieuwe kleding aan heeft en ik zeg dat ze er ontzettend mooi uit ziet, dan straalt ze. Ik kan je vertellen dan gaat overal de zon schijnen! Ook leert zij mij op en pijnlijke manier zien dat je, zodra je iets vast hebt en het graag wilt hebben niet los moet laten. Je komt er wel, soms duurt het wat langer, soms maak ik haar handjes los.. maar ze blijft proberen. Met andere woorden blijf doorzetten!

Nu denk je zeker huh.. waar heb jij het over!? In haar wereld denk ik ‘’Hoeveel haren kan ik uit het hoofd van mama trekken?!’’. Zodra ze vast heeft, laat ze niet meer los. Alsof ze haar prooi heeft gevangen, natuurlijk met dat lieve lachje erbij. Even lekker trekken en ik maar hopen dat ze niet alle haren die ze vast heeft uittrekt. Ik ben nog niet kaal.. En in mijn wereld is het bijvoorbeeld blijven doorzetten met werk (huidige functie of hogerop willen), (nieuwe) vriendschappen (behouden) of het geloven in jezelf.

En zo zijn er nog 1000 andere dingen.. de kleine dingen die zij op haar manier aan mij laat zien. Een knuffel, haar armpjes die nu om mijn nek worden geslagen, dat ze steeds dichter bij mij kruipt met haar gezichtje, naar me lacht en verhaaltje ‘’vertelt’’ en blijft ontdekken en ontwikkelen. En ik? Voor haar zorgen, haar veilig laten voelen, nog meer laten ontdekken, vallen en opstaan, maar vooral liefde en warmte geven en nog wel 10000 andere mooie en fijne dingen.           

Dit zijn de dingen de nu belangrijk zijn en voor altijd blijven. De kleine dingen… 

Wat nu eigenlijk wel de grote dingen voor mij zijn. 

Liefs, Yaël

Blog #5 ''Burp baby Burp..''

Woensdag 24 oktober 2018

Je staat voor je kledingkast en trekt iets moois aan. Heerlijk gevoel is dat. Ik vind het altijd fijn als ik me kan kleden hoe ik mij voel. Alleen als ik een mindere dag heb, probeer ik mezelf wel weer op te vrolijken met een leuke outfit. Trouwens.. een joggingpak en dan lekker op de bank hangen is ook nog niet zo verkeerd, maar ik dwaal af. Het ‘’I have nothing to wear’’ momentje, terwijl je hele kast vol hangt met leuke kleding. Nu niet denken ‘’Ja, dat heb ik elke keer. Zo vervelend dit!!’’

Hij staat tot nu toe voor als het gaat om het aantal vlekken op de kleding. Dit hoeven niet altijd vlekken van spuug te zijn, vergeet het fenomeen KWIJL niet. Lekker een natte vlek op jouw shirt en zij maar lachen. Je hebt niets door, ze ligt lekker op je borst of in je nek en zucht rustig. je hebt het idee dat ze heerlijk ligt te tukken (wat misschien ook zo kan zijn natuurlijk) en wilt haar vervolgens in bedje leggen. je haalt haar van je borst af en ziet al een sliert kwijl vanuit haar mond vastkleven aan jouw shirt.. Oh OOOHHH.... dan ga je de ernst van de schade bekijken. Vaak is dit een natte kraag waar zij helemaal op los is gegaan. Lekker dacht ze, ''dit is nog een schoon stukje. Hier ga ik gebruik van maken''.

''Lekker een natte vlek op jouw shirt en zij maar lachen..''

De titel heet niet ''Drool baby Drool'' of ''Spit baby Spit'', maar Burp.. Boeren. Lekker ongegeneerd boeren. Zo hard als je kan en het liefst ook waarbij er nog een beetje voeding meer naar bovenkomt. Dan klinkt dat zo smerig. Wie had dat gedacht dat er zo een geluid, uit zo een klein meisje zou kunnen komen. Die boeren komen vanuit haar tenen en je ziet het soms ook opkomen. Dan is het geen lief klein meisje meer, maar een oude vent die een paar pilsjes op heeft en dan even een vettige boer er achter aan laat. Vervolgens kijkt ze rond alsof ze wilt zeggen ''Zo, dit is eruit. Nu kan ik weer verder drinken''. Dit laat zij weer merken door met haar hoofd flink ''nee'' te schudden en te hijgen. Ofwel moeilijk te beschrijven, dit is iets wat je eigenlijk moet zien. als wij ergens zijn en ze moet boeren dan hoop ik stiekem dat ze dat ook zo hard doet als ze thuis wel eens doet. Gewoon, omdat ik dan de reactie van andere mensen wil zien haha! Ach als ze maar boert.. want anders krijgt ze buikpijn. Dat harde geluid is een leuke bijzaak.

Maar nog even terugkomend op de kledingkast.. De wasjes worden meer en vaker. Dit vind ik niet erg. Eerst wel, voordat Ava geboren werd. Ik vond de was zelf doen niet zo erg, maar het ophangen, laat staan het strijken. Nu vind ik het niet erg. Nu krijgt zij weer schone kleding en wij niet te vergeten ook en ik kan hier van genieten. Het is weer schoon en ruikt lekker fris. Ochja helemaal vergeten, de geur. Hoe kan ik dat nou vergeten? Dat ene boertje, waar dus ook die voeding ietwat meekomt. In je kleding of op die van haar, soms is die geur niet zo erg. Juist je leest het goed, soms! Want dit kan me soms toch zuur ruiken. Dan is het niet meer wachten tot ze de dag erna schone kleding aan kan, nee huppakee gelijk een nieuw shirtje aan of wat ze dan ook nodig heeft. Gelukkig heeft ze die zure geur niet altijd, maar als dan is het ook flink aanwezig.

Ik doe nu wel alsof het allemaal zo erg is, maar dat is het niet. Ik ben moeder.. het hoort erbij. Ik vang haar spuugjes en kwijltjes met alle liefde op.

Omdat zij het aller belangrijkste is.

BUUUURRPPPP...……..

Liefs, Yaël

Blog #4 ''Have a nice poop..''

Dinsdag 9 oktober 2018

(of lees gewoon lekker verder, wie weet valt het wel mee haha!) Ik denk dat voornamelijk kersverse ouders dit thema aansnijden aan de keukentafel tijdens het eten, het kijken van een film, onder het wandelen, in de supermarkt of via appjes met een foto als bewijs erbij. Wij wel! Alleen de foto’s van de poep die heb ik nog niet ontvangen..

Mijn poepverhaal, die van mijn dochter eigenlijk..

Je kent het wel, je legt jouw baby op de commode, trekt haar broekje uit en maakt haar rompertje los. BAM de geur komt je tegemoet! Je dacht al wat geroken te hebben, maar zodra die luier opengaat … Jeetjemina. Nou hebben die luiers wat wij gebruiken een strip. Soms worden deze kleuren blauw of groen. Dan denk je, als het blauw is dan heeft ze alleen geplast en bij groen gepoept of andersom. Nou niet dus.. waarom dat die kleur veranderd, geen idee! Vertel het mij maar. Dat er wat in zit snap ik ook nog wel.

Maar goed, ons dochtertje had in het begin een beetje moeite ermee. Waar mee, ja met poepen dus! Veel huilen, wat ik ontzettend zielig vond. Maar uiteindelijk is ze een professional geworden en ik kan je dat vertellen. Van een knaller tot knetter, zij maakt het waar! Dan ligt ze lekker te spelen en dan laat ze gewoon scheten die een volwassene kan laten. Nee, ik lieg niet. En lachen wat ze erbij doet. Na haar flesje verschonen wij haar en uiteraard krijgen wij dan dat moment, de luier moet open en wat zou daar nou in zitten?

Vaak gingen wij samen dan naar boven om het pakketje open te maken. Nu blijft de één beneden wachten en dan hoort dus mijn man of ik wel wat de prijs is. Vooral in het begin, toen het allemaal nog niet zo lukte.. dan kwam mijn man met haar naar beneden gelopen, de woonkamer in met een smile van oor tot oor. ‘’Het is gelukt hoor! Het was een van haar rug tot navel en had ook nog eens de goede kleur!’’ en trots dat wij dan op haar waren. Alsof we dan een feestje aan het vieren waren. Want niets is vervelender dan een vastzittende drol die eruit wilt, maar er niet uit kan.

Wij waren oprecht blij als Ava gepoept had. Ze lacht ook zodra zij een schone luier om heeft! Heerlijk momentje! Niets boven schone billen. Trouwens voor mama is het dan ook fijn dat de geur weg is en zij natuurlijk weer schone billen heeft. Of ja wat ik al zei, het zijn niet altijd alleen maar de billen..

Nog iets, je baby poept niet alleen maar als ze een luier om heeft! Nee, echt niet … het kan ook gewoon live. Tijdens het verschonen, hupsakee! Even duwen, een rood gezicht en wat gekreun alsof haar hele leven er vanaf hangt en daar komt ie! Dan mag je trouwens blij zijn als die geleidelijk komt en niet als een racemonster. Wij hebben (nu nog) witte muren en dat zou ik graag zo willen houden. Vervolgens ligt ze zelfvoldaan rond te kijken met een lach op haar gezicht. Alsof ze wilt zeggen ‘’Zo die is eruit, dat heb ik weer eens goed gedaan. Zitten papa zijn handen eronder? Yes 10 punten voor mij!’’ en daar is dan weer een lachje als hij aan haar vraagt of ze klaar is. Ava haar gedachten zullen dan vast ‘’Dat is voor mij een weet en voor jou een vraag.. !! Mwoehwahaha!’’ zijn.

En om mee af te sluiten; Ja, wij zijn ook zulke ouders die daar zonder schaamte over praten. Overal en nergens. In de supermarkt, tijdens het eten, wandelen, tv kijken, je kan het zo gek nog niet verzinnen. Niet dat wij continu het over de poep van onze dochter hebben, maar wel dagelijks.

Mocht je nou nog geen ouder zijn en denken.. jeetje alsof ik het daar over ga hebben met mijn man/vriend/vrouw/vriendin. JAAA!! Ook jij gaat het daar over hebben en het mooie is, het is allemaal ook nog normaal. Het geeft niet dat je handen helemaal onder gescheten zijn of dat ze juist helemaal onder de poep zit, waardoor ze weer in badje moet. Met alle liefde maken we het weer schoon. En dan nog .. poep is maar poep.

So, have a nice poop!

Liefs, Yaël

Blog #3 ''Slaap of een tikkende tijdbom?''

Vrijdag 28 september 2018

Wat betekende dat voor onze nachtrust? Nachten lang wakker? Heel de straat wakker krijsen? Knikken bollen tijdens het geven van de nachtvoeding? Valt het allemaal mee of is het juist erger dan verwacht?

Ik kan niet zonder slaap. Ik moet en zal de 8u slaap aan moeten tikken, zo niet … dan ben ik chagrijnig, heb ik hoofdpijn en nergens zin in. Erg he? Dit gevoel verdwijnt wel naarmate de dag vordert. Gelukkig!! Vooral voor degene die met mij moeten leven. Nou hebben wij een mooie dochter en bekijk ik ‘’slapen’’ vanuit een ander perspectief. Na allerlei verhalen te hebben gehoord; niet kunnen slapen, 10000x uit je bed moeten, huilende baby, voedingen geven etc. Dacht ik ‘’Daar gaan we, hoe kan ik ervoor zorgen dat ik niet chagrijnig word?’’ Ik wilde mij voorbereiden op een tikkende tijdbom die ergens in de nacht (meerdere keren) af zou gaan. Maar kan je, je hierop voorbereiden? Nu ik hier zo over nadenk.. NEE! Althans ik niet, iedere baby is anders. Logisch ook en gelukkig maar! Vooral de eerste nachten was het anders. In bed liggen en wachten totdat ik haar weer hoorde. Bij alles wat ik hoorde, moest ik naar haar toe. Ik was en ben alert, hoorde ieder geluidje. Stond ik bij haar bedje, had ze zich gewoon omgedraaid en lag ze te geeuwen. Dan voelde ik mij opgelaten, waar maak ik mij druk om? Of is dit ook een gevoel wat niet meer weggaat. Alsmaar bezorgt zijn.. ik denk het wel. Soms was dit ik-sta-naast-haar-bed-voor-niks-moment na 2u of 3u, maar ik heb ook wel eens gehad dat ik om het half uur zowat naast haar bed stond. Voor niks… of ja, zij lag te slapen en ik dacht dat er wat aan de hand was. De eerste weken kwam zij wel nog voor één nachtvoeding en sliep zij vervolgens door. Ik had ook wel eens momenten gehad dat ik Ava hoorde huilen of iets anders, dat ik ging kijken en zij gewoon te slapen lag. Geen geluid niks.. hoe dan? Is dat het zelfde als wanneer je denkt dat jouw telefoon afgaat, maar dit niet het geval is? Hoe noemen ze dat ook alweer.. fantoomvibratiesyndroom. (Heb ik even moeten opzoeken via Google). Alleen dan met een baby. Gelukkig heb ik hier geen ‘’last’’ meer van en hoor ik haar wanneer ze mij ECHT nodig heeft of zichzelf wilt laten horen.

De eerste lange nacht.. Het was een zondag en Ava was 4 weekjes oud. Na een drukke dag legde ik haar om 23:00u in bed. Vertelde haar nog van alles (wat ik altijd doe), zeg duizend keer dat ik van haar houd (Ja, zo’n moeder ben ik) en gaf haar een nacht kusje. Daarna kroop ik in mijn eigen bed en viel als een blok in slaap. Op een bepaald moment schrok ik wakker! Helemaal in paniek, want het was al 05:30u. Ik maakte mijn man wakker en riep ‘’Ava… ik hoor haar niet! Er is iets aan de hand!!’’. Door mijn paniek, sprong mijn man op en rende zowat naar haar kamertje. Kwam vervolgens terug met een lach op zijn gezicht. Ava sliep nog heerlijk! Wat een opluchting!

Dit was ook de eerste lange nacht van alle die komen gaan. Ava krijgt nou om 23:00u haar laatste fles en dan gaan we om 23:30u slapen. Dan kan ze de nacht zo doorslapen tot 08:00u en met een goede nacht zelfs tot 08:30u. Lekker vrolijk meisje is ze. Wat goed eet, slaapt, groeit/ontwikkelt en begint te ontdekken. Zij is nu 6 weekjes oud.

Heerlijk vind ik het slapen nu, ondanks dat ik in het begin nog lag te luisteren tot dat ik wat hoorde. Stiekem wachtend op haar, want misschien heeft ze mij wel nodig. Ik wil snel bij haar zijn… maar dit is niet nodig. Ik val nu zelf ook snel in slaap en wetende dat Ava heerlijk slaapt, heb ik ook de rust en kan ik mij volledig overgeven aan mijn vermoeidheid. Ondanks deze ‘’lange’’ nachten, word ik wel vaker wakker. Overdag nemen we onze rustmomentjes nog, niet dat dit helemaal zorgt dat ik weer fris en fruitig ben. Soms zelfs nog vermoeider, dus waarom ik dit blijf doen geen idee. Het werkt af en toe, soms ook weer niet… zo is het leven ook. Neem het zoals het komt. Kan ik even slapen, dan slaap ik even. Anders slaap ik in de nacht en blijf ik in de ochtend gewoon langer liggen. En als ik eens chagrijnig ben, Sorry! Dit gaat ook weer weg, net zoals die vermoeidheid. Hihi!

Maar voor nu, welterusten!

Liefs, Yaël

Blog #2 ''Kraamweek.. leven op een roze wolk?''

Dinsdag 18 september 2018

Een roze wolk. Alles is zo mooi. Alles kan en gaat gemakkelijk. Je vergeet alles na de bevalling. De roze wolk wordt alleen maar groter en groter…. of word deze wolk op sommige momenten ook minder roze? Dit was bij mij wel het geval. Niet vanwege mijn mooie dochter en het gevoel en alle liefde die ik voor haar heb, maar vanwege andere aspecten.. Ik ben benieuwd of meer moeders zich hierin herkennen.

 Gelukkig hadden wij op de een of andere manier een heel prettig contact vanaf het eerste moment. Ze was, en is uiteraard, een lieve vrouw die dezelfde denkwijze hanteerde. Met name als het ging om ‘’wat komt, dat komt’’, ‘’adviezen zijn adviezen en uiteindelijk moeten jullie als nieuwe ouders zelf hier een weg in kunnen vinden’’ en naast deze voorbeelden was zij ook een luisterend oor. Mijn kraamtranen kwamen ook pas wat later. Ik dacht altijd dat ik mij daarvoor zou schamen, maar ik kon ze op een dag niet meer voor me houden of wachten tot zij weg was. Alles wat mijn dochter deed was lief en mooi en mijn man deed zijn best om er voor ons te zijn en te helpen waar nodig was. De tranen bleven maar komen en soms sloeg het nergens op waarom ik huilde. Dan zei ik tegen mijn man ‘’och wat is dit toch mooi’’ en dan begon ik weer… Of als hij lekker voor mij had gekookt etc.

We hebben veel van onze kraamzorg mogen leren. Zij heeft ons in onze eigen kracht verder laten werken, leven en opvoeden, om zo tot een naar ons idee goede ouders te worden, maar ook te zijn. Na wat reacties op Instagram ben ik er ook bewust van dat wij van geluk mogen spreken. Wij hadden de hele kraamweek dezelfde vrouw. Enkele moeders hadden op de helft van hun week weer iemand anders. Als je hier dan geen klik mee hebt of überhaupt dat er iemand anders komt.. lijkt mij vervelend. En het uiterste geval, dat er een kraamverzorgster is waarvan je hoopt dat zij zo snel mogelijk klaar is met werken. Gelukkig waren er ook reacties van moeders dat zij volop hebben kunnen genieten met hun man en andere kindjes. Mooi om te lezen!

De kraamdagen vlogen voorbij en toen was ze weg…..

Die eerste week had ik het heel zwaar als het ging om het lichamelijke gedeelte. Ik kon alleen maar lopen met mijn rug 90graden. Alsof dat de pijn deed verminderen.. nou niet dus. De kratjes onder het bed hebben wij na enkele dagen eronder uit gehaald. Ik kwam het bed niet meer uit door de pijn. Het was net te hoog waardoor ik telkens pijnscheuten kreeg en mij soms wel gewoon van bed wilde laten vallen om toch een manier te vinden om eruit te komen. Wat had ik een verdriet daarvan, want ik kon mijn eigen dochter amper verschonen of optillen als ze huilde. Voor ik bij haar was waren er echt al 10 minuten voorbij, ik kon gewoon niet sneller hoe graag ik ook wilde. Dit deed mijn moeder-hart breken. Laat staan als ze krampjes had, dan kon ik stiekem wel mee huilen. Moet ik toegeven dat ik dit ook soms deed. Toen ook nog dat mijn man na zijn 2 weken vaderschapsverlof weer moest werken…. Angst had ik. Niet de angst dat ik het niet zou kunnen, maar meer de angst omdat ik nog niet volledig lichamelijk hersteld was. Ik kon hier uren om huilen, ik kon en kan niet tegen die afhankelijkheid. Het liefst doe ik alles zelf. Ook tijdens mijn zwangerschap heb ik tot 39 weken gewoon nog alles zelf gedaan (huishouden, de hond uitlaten, koken, onkruid wieden etc.). Moet eerlijk bekennen dat ik vooraf had gedacht dat ik na twee of drie dagen na de bevalling weer de oude zou zijn, weer kon wandelen en de normale dagelijkse dingen weer kon oppakken. Dit is wat ik altijd bij andere had gezien. Moeders die al snel naar buiten gingen, gewoon rechtop konden zitten op de bank en er stralend uitzagen. Dit wilde ik ook, maar had mij hier heel erg op verkeken. Nee, ik vind het geen schande dat ik voor mijn gevoel lang heb moeten herstellen. En wat is lang? Ik heb er twee weken over gedaan om mij weer een beetje de oude te voelen. Momenteel, 4 weken verder, ben ik lichamelijk wel al flink opgeknapt, maar er blijven enkele dingen die mij nog niet helemaal lukken. Met name als het gaat om het tillen van dingen (dit doet mijn man gelukkig) en soms nog wat last met zitten of opstaan. Ik was wel al een rondje gaan wandelen met mijn gezin. Wat normaal een rondje is van nog geen 5minuten, had ik een kwartier over gedaan. Maar dat geeft niet! Ik was buiten, met mijn liefdes en ik had er optimaal van genoten! Niet te vergeten ik kon haar ook weer optillen! Trots gevoel is dat zeg!

Al met al leef ik wel op een roze wolk, want ook deze vage roze gedeeltes, de pijn en de afhankelijkheid, worden weer helder en krijgen meer kleur. Het heeft gewoon even tijd nodig. En voor alle mommy’s te be: ‘’NEEM DEZE TIJD OOK EN STREEF NIET NAAR ZO SNEL MOGELIJK WEER ALLES WILLEN DOEN!’’. Je lichaam moet herstellen en neem de rust waar zo op word gehamerd. Als het even tegenzit, probeer uit ieder moment iets positiefs te halen ook al is het heel klein.

Ik ben trots op mijn gezin!

Liefs, Yaël

Blog #1 ''Mama van Ava.''

Dinsdag 4 september 2018

Woensdag 15 augustus ging ik rustig naar bed. Die dag had ik nog lekker gewandeld met de hond en voelde ik af en toe wel wat steken en liep het allemaal nog ongemakkelijker, maar geen gedachte dat het wel zou kunnen beginnen. Dit gevoel had ik al meerdere dagen achter elkaar, dus waarom zou dan vandaag de dag zijn dat het ging gebeuren? Midden in de nacht rond een uur of 02:00u kwam mijn man thuis van het werken en om 02:30u voelde ik iets en dat gevoel deed mij opstaan en laten rennen naar de badkamer. Splash .. mijn vliezen waren gebroken. Ik riep Patrick om te kijken of het water troebel was, dit was niet zo.. ik zag dingen die er niet waren, en zei toen heel voorzichtig tegen hem ‘’Ik denk dat het is begonnen..’’. Nou had ik gelezen dat de weeën normaal gesproken opbouwend zijn en dan ook nog binnen zoveel uur. Dus ik legde een matrasbeschermer op bed en ging, of ja ik probeerde, rustig te gaan liggen. Maar na een half uur was het ondragelijk. De weeën kwamen om de 3 minuten. Toen ben ik eerst naar beneden gegaan, afleiding zoeken. Vaatwasser uitruimen, ik kan je vertellen dat is geen goed idee. Iets breekbaars vastpakken en weeën opvangen tegelijkertijd, zou ik niet adviseren. Moet hier wel bij zeggen dat er niets kapot is gegaan. Vervolgens onder de douche, dat was wel fijn hoor. Het warme water over mijn buik laten stromen tijdens iedere wee. Maar ook dat hielp na enkele minuten niet meer en ben ik weer aan de rand van het bed gaan hangen en tussendoor heb ik wat gewandeld.

Toen het eenmaal 04:30u was kwam de verloskundige kijken hoe het ging. Ik had op dat moment 2cm. ontsluiting. Ze zei dat de volgende verloskundige rond een uur of 8 in de ochtend langs zou komen. In die tijd heeft Patrick mij voorzien van eten, rug massages, lieve woorden en zijn hand/arm die ik vast mocht houden. Hij voelde zo goed aan wat ik nodig had! Toen het eenmaal 8u was kwam de verloskundige en had ik al 6cm. ontsluiting. Ze stelde me de vraag of ik thuis of in het ziekenhuis wilde bevallen. Na lang getwijfel heb ik alsnog, wat wij altijd hebben gezegd, voor het ziekenhuis gekozen. Achteraf wel goed geweest. Eenmaal in het ziekenhuis, nog geen uur later, kon ik vrijwel direct beginnen met persen. Het gevoel dat je iets kan gaan doen, voelt goed. Er komt zonder dat ik er bewust van was een bepaalde oerkracht naar boven, dat is bizar. Ik had niet eens de tijd om na te denken over een ruggenprik, achteraf gezien ben ik daar wel blij mee. Ik heb het op eigen kracht gedaan, niets te min over vrouwen die wel een ruggenprik of andere medicatie hebben genomen. Iedere bevalling is anders en iedere vrouw is krachtig en sterk om een kind ter wereld te zetten. Dus sowieso vanuit mij respect voor iedere vrouw die bevallen is!

Ik had regelmatig mijn ogen dicht, omdat dit voor mij ontspannend werkte. Even focus op mijn ademhaling en rustig luisteren naar de verloskundige. Toen ik eenmaal mijn ogen open deed zag ik meerdere mensen voor me, jeetje!! Maar op dat moment maakt het niet uit wie voor je zit, het zijn professionals die net als ik graag willen dat alles goed verloopt. Ik moet wel zeggen dat ik altijd dacht dat het mij wat uitmaakte, hoe ik erbij zat, wat ik aan had etc. Nou niet dus. Het interesseerde mij niet wat mensen van mij dachten of hoe ik uit zag. Ik luisterde naar de verloskundige, ik had mijn slaap-shirt aan en mijn haar in een slordige knot. Na 1,5u persen en hulp van de gynaecoloog is onze mooie dochter Ava geboren. Vanaf dat moment was niets anders meer belangrijk. Het belangrijkste is onze dochter.

Mijn eerste woorden waren toen ik haar vast pakte ‘’Oooh Pat, wat is ze mooi!’’. Ik kon alleen maar naar haar kijken en de traantjes liepen vanzelf. Samen met mijn man en onze mooie dochter vormde we vanaf dat moment een gezin. Ons gezin! Gelukkig ging alles goed met haar en ik … ja uiteindelijk kon ik wel weer lopen, zitten, staan of eigenlijk alles weer doen.

Een gevoel wat naar boven komt, zoals ik al eerder zei, onbeschrijfelijk. Dit gevoel is wat mijn moeder altijd voor ons heeft gehad en ik nu pas echt besef hoe diep dit zit. Ik weet natuurlijk wel dat mijn moeder en vader van mij en mijn zusje houden, maar als je zelf moeder wordt is dat natuurlijk een gevoel wat je kan plaatsen bij de ander. Dit is het beste gevoel wat ik ooit heb gevoeld.

Ava

Wij hebben gekozen voor de naam ‘’Ava’’. We moeten eerlijk zeggen, het is best lastig om een naam uit te zoeken. Of je wordt telkens aan een persoon herinnert, dit kan positief of negatief zijn. Of vrienden hebben toevallig een kindje (gekregen) die de naam heeft die bij jou op het lijstje stond.. Dus wij zijn verder gaan zoeken. We wilde graag een korte naam, een naam die niet vaak voor komt en die lief klinkt. Waar kan je namen vinden? Juist op het internet. Wij hebben elke avond lijstjes doorgenomen en toen kwamen wij de naam ‘’Ava’’ tegen. Direct vonden wij de naam mooi en dachten ‘’Ja, dit is het!!’’. Ook op het geboortekaartje die wij zelf hebben ontworpen (gedeeltelijk) hadden wij de naam al opgeschreven. Vaker de naam naar elkaar uitgesproken en toen voelde het echt. Ava was van ons.

Een mooi lief klein meisje, onze dochter, nu in onze handen en wereld! Wat een rijkdom! Wat een rijkdom!

Onze Ava.

Geboren op 16 augustus 2018

Liefs, Yaël

De site voor het geboortekaartje: https://hipdesign.nl/

Hier zijn wij zeer tevreden over! Wij hebben een proefdruk besteld en kregen er gelijk een klein envelopje bij met de verschillende soorten papieren, kleuren en enveloppen. Top kwaliteit en service.